2e bericht

2de bericht; naar Jakarta.

Dag 6 vrijdag 25 febr.

Hallo allemaal.

Bedankt voor alle leuke reacties.

Van Samosir naar Payabungan.
Vannacht heerlijk geslapen en we voelen ons goed uitgerust. Om 6:30 uur vertrokken we met de boot van het eiland naar het vaste land. Vanaf de boot genoten we van de prachtige zonsopkomst, de mooie rode gloed die over het water scheen en hele mooie wolken. In de verte zagen we een actieve vulkaan met een rookpluim er uit komen. Dat zagen we 2 dagen eerder ook vanaf het terras maar dat was een andere.
Het werd een lange reisdag. We reden langs veel sawa’s ( = natte rijstbouw) die begin van de dag nog vrij vlak waren maar later, tegen de hellingen en bergen aan, zijn ze terrasvormig. De dammetjes van de percelen hebben dan soms van die mooie gebogen vormen. Er staan palmbomen bij , vaak een huisje en op de achtergrond de bergruggen van het oerwoud.
Zo verwachtten wij “ het Indonesiëgevoel” en dat is dit, maar er komt nog veel meer.
Ook hier staan zeer regelmatig Batakhuizen met de zadeldaken. Ze hebben niet meer de originele palmbladeren daken maar bijna allemaal de roestige golfplaten. Alleen waren ze moeilijk op de foto te krijgen, of ze stonden we te dichtbij of verder weg met bomen erom heen. De bus rijdt pittig door dus zijn heel wat pogingen mislukt. Leve de digitale camera.
De koffie, we nemen doorgaans thee, dronken we in een plaats waar ook markt was. Het was er heel druk, overvol met koopwaar ook van het platte land, en heel warm. De mensen zijn heel aardig en begroeten je uiterst vriendelijk en willen graag op de foto. Vooral de trots op hun kinderen laten ze blijken. De kinderen staan ook langs de weg te zwaaien en hallo te roepen. De volwassenen kijken ook blij en we voelen ons als toeristen welkom = Selamat Datang. Het lijkt of hier weinig toeristen komen. We hebben 5x een stop gemaakt, o.a. bij een ananasplantage.
Aan een paar kinderen hebben we, bij een korte stop, nog schriften uitgedeeld die als speelgoed een lange tak hadden, een dwars takje erop als stuur een wieltjes gemaakt uit geknipte badslippers die met aan het eind van de stok met een spijker vast zat. Hij rende met dat mobiel. Hoe eenvoud, plezier kan geven.
Een aantal keer reden we het gebergte over maar daar boven was de weg vaak heel slecht, soms zonder asfalt. Het landschap was idyllisch. Op het eind viel de motor van de bus 2x uit maar deed het gelukkig weer snel. Als het al bijna schemerig is voelt dat niet lekker. 19:00 uur in het hotel aangekomen. Daarna weer met de bus naar een grote eetgelegenheid en waren om 22 uur weer terug. Het was de hele dag mooi weer 32 gr. maar wel een lange dag.

Dag 7 zaterdag 26 febr.
Naar Bukattinggi.

Heerlijk geslapen. Om 8 uur vertrokken. Om 10 uur kwamen we aan bij restaurant Wisman. Thee gedronken en daarna een wandeling, met een gids Hassan, door de omgeving.
We hadden begrepen dat, dat door de rijstvelden was. Maar we kregen uitleg van een jonge gids over rubber tappen ( latex) en liet ons proeven van de kaneelboom. Kaneel komt van schors van een boomstam. Verder liepen we naar de Kampong waar hij woonde. Zijn zus van 19 jaar liep ook mee. Ze vroeg van alles aan mij, waarom wij naar Sumatra kwamen en dat we wel rijk moesten zijn. Zij vond mijn huid zo mooi. Ik zei dat ik graag wou graag met haar ruilen, dat wou zij ook. Ik vond het heel leuk meisje en ze had zo’n lieve bescheiden lach. Ze heette Yanti. In de kampong konden 20 min. rond lopen dus vroeg ik aan haar of zei ons wilde rond leiden. Er woonde ongeveer 100 mensen. Zij vertelde alles is zo goed mogelijk Engels. Dat studeerde zij en daarom wilde ze met toeristen oefenen en liep daarom met haar broer mee. Die studeerde voor leraar Engels. Op een gegeven moment kwamen er een paar kinderen aan, Dat was voor Frans en mij ”de” gelegenheid om pennen en potloden en notitie boekjes uit te delen. ( Ik had,op advies van een kennis, voor vertrek een heleboel gekocht bij de Action). Ik begon te delen mar binnen een mum had ik de hoeveelheid van een hele schoolbus om me heen. Het werd een hele aanval en sommige brutale jochies trokken het zowat uit mijn handen. Pen, pen, schreeuwden ze luid in koor. Eén bos begerige handjes voor me. Ik kon niet meer zien wie wat had maar ik had nog meer maar ze zaten zo dicht op me dat ik amper nog wat uit de tas kon pakken. Juist de niet zo opdringerige typetjes gaf ik wat. Uiteindelijk was ik 36 potloden met gum, 36 kleurpotloden 8 puntenslijpers. 12 balpennen en 18 notieblokjes kwijt. Wat een hectisch gebeuren, ik was er doodloof van. Het erge is dat sommige toch niets hadden en anderen dubbel. Toen ik dat later zag heb ik dat teruggenomen en aan de ander gegeven. Ik had toch een dubbel gevoel over het gebeuren en ga dit niet meer zo doen. Zoveel kinderen had ik in dat kleine dorpje niet verwacht. Waar de groep weer bij elkaar kwam, zeiden ze dat de kinderen daar zojuist een dankliedje, op wijze van Vader Jacob, hadden gezongen. Jammer dat ik dat gemist heb. We hebben daarna het huis van de dorpsoudste bekeken en ik mocht ook het huis van Yanti van binnen zien. Ze wilde op de foto en ging er als een heuse fotomodel voor staan. We hadden gewoon een click. Ik zou haar zo mee willen nemen, maar ja, 20 kilo is de limit. Wij hebben nog meer dingen bekeken en in het restaurant van een heerlijk buffet gegeten. Yanti en ik hebben onze mail- adressen en we houden contact. Waarschijnlijk zal ik haar nooit meer zien dus hebben we elkaar een flinke knuffel gegeven. Wat een leuk meisje.
Met de bus gingen we verder naar warmwaterbronnen. Het stoomde behoorlijk. Vervolgens naar Bonjol, waar de evenaar loopt. Daar zouden we een paar kunstjes te zien krijgen van een gids. Helaas was het flink gaan regenen en er was geen gids. Een tijd gewacht, foto’s gemaakt, T-shirt gekocht en toch maar de bus in. Sandra,het vliegtuigmeisje ( een bijdehandje) had aan een van de T-shirt verkopers om een ei gevraagd. Die was er mee teruggekomen en zij heeft de proef met het ei op de evenaar gedaan. Het lukte meteen, het ei valt niet om omdat er op de evenaar geen zijwaartse aantrekkingkracht is. Jammer dat we dat niet meegemaakt hebben. Ik wist niet van die truuck af maar Frans wel, hij weet veel.
Verder weer met de bus door de bergen en langs vele rijstvelden gereden tot we in de grote plaats Bukattanggi aankwamen. In dit gebied woont de Minangkaboustam. Jan heeft er over verteld dat het een zeldzaam Matriarchale cultuur is.
Het hotel moet erg gehorig zijn maar wel netjes. In de avond naar een eetgelegenheid gezocht en vonden uiteindelijk iets met mooi uitzicht over de stad. Het zat vol jongeren, kneiter harde muziek en matig eten. Maar met Frits en Ria hadden we het gezellig en gingen op tijd weer naar onze kamer.

Dag 8 Zondag 27 febr.
Goed geslapen en heerlijk uitgebreid ontbeten.
Om 8.30 uur gingen we met 14 man + Jan en 2 gidsen een fikse wandeling door de Nyarai Canyon maken. Het zou een zware tocht worden van en dat werd het ook vooral voor de mensen met korte pootjes. Eerst liepen we naar een panoramapunt waar we de Canyon konden zien en de riviervertakkingen. Daar waren ook veel apen dus dat leverden leuke plaatjes op. De afdalingen van 200 meter waren heel stijl evenals de stijgingen. Het was glibberig dus moest je goed je evenwicht zoeken en de natuurlijk treden waren soms wel 80 cm. Toen we de rivieren overstaken hebben we onze Teva sandalen aangedaan want het water was tot op je kuiten. De rivier was erg bevuild met plastic en andere rotzooi. Van Dodi, de gids, hoorden we dat 2 dorpen met de aardbeving van 2009 in de rivier gestort waren en 300 doden. Ik vond al raar dat ik kinderschoentjes tegenkwam. De regering ruimt het niet op omdat het geen geld oplevert. Toen we weer naar een hoger gedeelte klommen hebben we bij familie van Dodi een Noodlesoep gegeten. Allemaal schoenen uit en op de grond zitten. De tocht voort gezet. Het was voor 4 mensen eigenlijk niet te doen. Die moesten steeds een kontje hebben en omhoog getrokken worden, zij waren bekaf. Toen naar een ander dorp gelopen en hebben we hele stukken over de dijkjes tussen de rijstvelden gelopen met een berg op de achtergrond. Kregen uitleg over rijst , andere planten en kruiden. Toen nog door een bamboebos inclusief apen. Als laatst moesten we nog over een bamboe brug lopen en toen waren we weer bij een weg.
Het was heerlijk om na 2 dagen bussen een hele dag in de natuur te wandelen. We werden opgehaald door een open vrachtauto voor grintvervoer. Daar moesten we in staan en goed vasthouden onder her rijden. Onze hoofden en armen staken er nog bovenuit. De voorbijgangers lachten om het hilarische gezicht en wij natuurlijk ook. In het hotel hebben e onze rust genomen want ’s avonds hadden we en originele MInangkabouwse rijsttafel . Om 18 uur vertrek want we gingen eerst weer naar het panoramapunt om vliegende honden te spotten. Die vliegen als het schemert. We hebben ze van een afstand gezien en kunnen een spanwijdte hebben van 1 meter. Daarna eten bij Dodi thuis . Zijn vrouw had met hulp 12 gerechten bereid +3 soorten fruit. Het stond op een wit laken op de grond en wij met 15 man er omheen zitten. Het was heerlijk en een bijzondere beleving.
Daarna konden we in de stad nog naar een dansvoorstelling maar wij hadden daar geen zin in en hebben met een stel nog op het terras gezeten en alvast de koffer ingepakt. Achteraf hoorden we dat het geweldig was. Ach, je moet keuzes maken.

Dag 9 maandag 28 febr.
Naar Padang en vliegen naar Jakarta.
Vannacht slecht geslapen door kletterende regen op een plastic afdak boven onze kamer en om 3 uur begon de airco die buiten naast ons raam was enorm te razen. Ondanks slaappillen en oordoppen kon je aan dit geluid niet ontkomen, zelfs Frans niet. Ik heb Jan erover aangesproken en gevraagd of hij dat wil melden.
Na weer een mooie tocht kwamen we bij het vliegveld aan. Daar moesten we nog 1,5 uur wachten. Ik was van plan om dit verslag te typen maar we zaten zo gezellig aan een lekkere cappuccino dat ik het uitstelde naar vanavond.
Om 15 uur landden we in Jakarta. Door wordt je op weg naar het hotel meteen geconfronteerd met krottenwijken en wolkenkrabbers op de achtergrond. Het Batavia hotel is luxe. Vanavond ook heel luxe gegeten in de Batavia club. Daar heerst een luxe jaren 30 sfeer, erg leuk en was gezellig Frans heeft er weer een stuk voor zijn verhaal bij (wordt vervolgd). Morgen verkennen we Jakarta.
Tot zover onze belevenissen.

Wat leuk dat er al zo gereageerd is, wij konden het wel ontvangen maar geen bericht verzenden.
Antwoorden n.a.v. bericht 1.
Plaats, Bukit Lawang ( 2006 een grote aardbeving geweest).
Ik neem zo nodig een slaappil.
We waren 6 meter van de oerang oetangs af.
De temp. ongeveer 30 gr.
We hebben een gezellige groep zonder uitzonderlijke of hinderlijke figuren. Ton is 204 cm lang, met deze reus willen ze steeds op de foto en hij lacht altijd.
We hebben het heerlijk naar onze zin en genieten van de warmte.
Hopelijk lukt het nu met onze foto,s.
Veel liefs en hartelijke groeten van Frans en Ina.