Naar Orchha

23-10-2014. Naar Orchha
Beste volgers,
Deze dag hebben we de bus voor een deel ingeruild voor de trein. We hebben zo’n 250 km te gaan maar de wegen zijn in dit stuk zo slecht en hobbelig dat voor de trein is gekozen.
Gisteravond moesten we de koffers al inleveren. De buschauffeur met bijrijder, rijden de hele nacht en staan ons straks op te wachten bij het eindpunt van onze treinreis.
met een andere bus werden wij naar het station gebracht.
Het was daar heel druk en het gehalte kansarmen heel groot. Begrijpelijk dat ze bedelen maar wij moeten door lopen, onze ogen de kost geven en handen op de knip.
Yda zei al dat we waarschijnlijk wel een invalide zouden zien met hele grote voeten. Die staat daar al jaren. De een vindt afzichtelijk maar ik vind het boeiend. Een vrij jonge man lag in een soort rolstoelfiets met zijn voeten boven voor op het stuur zo te etaleren dat zijn handicap geen voorbijganger kon ontgaan. Het waren enorme opgezwollen voeten als ballonen met de 5 tenen er als kleinere ballonen er boven op. De medici onder spraken van de diagnose, Elefantiasis, oftewel olifantsbenen. Het schijnt door een infectie te komen van de filaria parasiet. Verder waren er nog arm- en beenlozen of waar aan alles scheef stond, in een decor van drukte en stof op het station.
In de trein hadden we gereserveerde plaatsen. We reden 215 km in 2,5 uur door een dor een droog desolaat landschap en af en toe door een dorpje. Yda had al eerder koekjes voor ons gekocht om uit te delen. Maar kennelijk had er een muis in de bus gezeten die de chocoladekoekjes ook lekker vond. We moeten later onze wandelschoenen voor het instappen maar eens goed nakijken.
Op onze eindbestemming stond de bus weer klaar en bracht ons naar Orcha.
We stopten twee keer in een dorpje en fotografeerden het dagelijkse leven bij de dorpspomp.
De vrouwen doen het werk bij de pomp en vullen ketels met water die ze naar hun huisje brengen. Er wordt daar gezamenlijk de was gedaan. Kindertjes springen in het rond om ons heen en willen graag op de foto en dan het resultaat zien. De oudjes zitten bij hun huisje of bij elkaar op een bankje. Heel gewillig staan ze onze belangstelling toe en het constante schieten van fraaie plaatjes. We vragen eerst en bedanken met een knikje en een glimlach. Hier waren verschillende huisjes aan de buitenkant fel gekleurd en schoon voor de deur, soms versierd met witte strepen en gekleurde patronen. De feestdagen komen er aan.
Verder onderweg moest de bus even stopen op een brug. We hadden zicht op een grote rivier. Ans en ik zagen bij een peiler twee lijken onder water liggen. We waren er beiden van overtuigd. Bij de volgende peiler zagen we twee kadavers van dieren liggen, het leken koeien. Navraag bij Yda leverde het volgende verklaring op. Mensen die heel arm zijn en geen geld hebben voor een crematie en toch naar de heilige rivier de Ganges willen gaan, worden in de rivier gelegd. Dit gebeurt ook met de koeien. De koeien worden niet geslacht maar na hun dood begraven of in de rivier. Men eet wel vlees van de buffels.
Tegen lunchtijd waren we bij ons hotel in Orcha. Een prachtig Resort met de uitstraling van sprookjes uit 1001 nachten. Alles in de kleuren zacht geel en wit, met torentjes en lantaarns. De wandelgangen om een fraaie binnentuin en hoekjes waar je kon zitten.
Op de kamer stond een hoog hemelbed en het uitzicht was over een mooie tuin met bloemen naar drie kastelen. Wat romantisch.
Maar toch, Frans ontdekte een hoge pieptoon in de kamer en stelde een onderzoek in. Het was niet de airco, niet de ventilator. Misschien een leiding want het was in een hoek, andere gasten kwamen erbij en die konden het ook niet herkennen. Met van dat gepiep kan ik niet slapen. Dus ging Frans naar de receptie, ze zouden een mecanicien sturen. Tja, dat duurt en duurt en inmiddels waren ook de koffers gearriveerd. Frans wilde toch geen risico lopen en vroeg of er een andere kamer vrij was. Inderdaad, een zelfde soort kamer met zelfde bed en uitzicht. We controleerde hem samen en deze was piepvrij. De bediende bracht de koffers en wij namen de rugtassen mee. De deur dicht gedaan en toen hoorden we weer de piep. Dit kon geen toeval zijn. Frans op het geluid af wat nu van de bank afkwam en kwam tot de verheugende ontdekking. De dader was zijn scheerapparaat die, nu vanwege deze reis, in z’n rugzak zat en was aangegaan. Wij lachen natuurlijk maar we hebben de oorzaak maar niet verder verteld.
Na de lunch bezochten we per tuktuk, eerst drie paleizen uit de 16de eeuw. Toen door Orcha gewandeld en wat winkeltjes bekeken. Ik zag een deur van een polikliniekje open staan. Er kwam gekerm uit maar ik vond het te gênant om naar binnen te gaan. Irma, die ook een pleeg is, durfde ook niet. Wel heb ik de entree op de foto gezet want daar liep toch een vies open riool voor langs, niet te geloven.
Vervolgens gingen we een heuvel op met de tuk-tuk om een ander groot oud kasteel, 17de eeuw, te bekijken. Deze was voorzien van unieke fresco’s van jachtpartijen en veel paarden. Ook een mooie architectuur.
Op het plein voor zat een man die zichzelf helemaal beschilderd had, vooral zijn gezicht en opzichtige uitgedoste kleding met veren, alles fel gekleurd. Yda vertelde dat dit Sadhus zijn, een religieuze asceet of heilige persoon. Ze verlaten hun gezin en gaan een boetedoening doen om het doel, de bevrijding, zal bereiken. Er zijn ook brood Sadhus. In India zijn er zo'n 4- 5 miljoen.
Als laatste bezochten we een groot paleis dat uit drie losse gebouwen bestond. Dit was ook weer bijzonder maar nu waren we de gids wel zat. Hij had een schelle monotone stem.
Terug in het hotel genoten we van een heerlijk buffet en meteen naar de kamer.
Wij waren moe maar toen we net in het romantische hemelbed lagen, begon het vuurwerk dat men in de tuin voor onze kamer afschoot.
De ” Divali” is begonnen. Ik heb nog even gekeken vanuit het raam, het was prachtig maar koos toch voor een horizontale positie. Frans snurkte al.
Tot zover