Jaipur

20-10-2014. Jaipur

Beste volgers.
We hebben de afgelopen dagen weer veel bijzonderheden bekeken.
Te beginnen bij Jaipur, een stad opgebouwd uit rood zandsteen en wordt ook wel de roze stad genoemd.
Als eerst hadden we een fotostop bij Albert Hall 1876, uit het Engelse tijdperk. Het ligt in een groot park. Voor het paleis werden een enorme hoeveelheid duiven gevoerd. Ook zij kunnen immers een van je voorouders zijn. Er werd natuurlijk een grap over gemaakt om ze te roepen maar geen duif reageerde.
De volgende stop was bij het Paleis der Winden. Groot, roze en heeft 953 ramen.Hier woonde de hele hofhouding van de Maharadja en ook zijn harem.
Een leuke bijkomstigheid was dat hier aan beide kanten van de straat een slangenbezweerder zat. Op de muziek van de fluit kwam de slang uit het mandje omhoog.
Daarna werden we naar het Fort van Amber, uit 1592, gebracht. Het ligt buiten de stad hoog op een heuvel. Je kunt omhoog op de rug van een olifant en dat deden veel mensen. De kuddes liepen af en aan. Wel een Indisch gezicht. Fox heeft aangegeven niet meer aan de activiteit mee te doen vanwege het dierenleed bij de training.
Het Fort is heel groot en vergelijkbaar met het Alhambra in Granada (dat was mooier). Dit is versierd met Mogol en Hindoe elementen. Gebouwen met galerijen en binnenplaatsen of binnentuinen.
Bijzonder waren de spiegelgalerijen rond het slaapvertrek van de Maharadja ( is een Keizer). Het is mozaïek van stukjes spiegelglas en zilver eromheen. Het slaapvertrek zelf is niet te bezichtigen. Kennelijk een bedgeheim.
Met een stadsgids hebben we hele complex doorgewandeld. Erg mooi maar bijna nog het meest opvallend waren de andere bezoekers in hun prachtig gekleurde kleding. Dus hier volop, foto foto.
Fort van Amber is uiteindelijk verlaten vanwege te kort aan water.
Op de terugweg kwam er een goochelaar in de bus om ons met zijn trucs te laten verbazen. Grappig, zo’n afwisseling.
We hadden een fotostop bij de Jai Mahal, het Waterpaleis, waar de Maharadja’s op eendenjacht gingen.
Ons twaalf uurtje kregen we bij een tapijtfactorij. Eerst kregen we uitleg en zicht over het bedrukken van stof. Wat had de man een vuile handen van het inkt. Niet gezond. Daarna naar de knoopgetouwen voor het knopen van tapijten. In kleermakerszit op een laagkrukje knoopte de jongen met een enorme snelheid het wol aan de kettingdraden en las onderhand het patroon dat bestond uit verschillende kleuren. De volgende borstelt het, daarna werd door de volgende de achterkant het pluis eraf gebrand. Dan gewassen en geschrobd. Gespannen op een raam, gedroogd dan de kwastjes er aan.
Boven was een verkoop en we kregen intussen allerlei lekkers en rum cola te drinken. Dat hielp bij de verkoop. Drie personen hebben een zijden tapijt gekocht. Toch een paar duizend euro voor zo’n groot kleed.
Het echte fabriekswerk hebben we natuurlijk niet gezien maar dit is geen aantrekkelijk werk.
Het volgende bezoek was aan het The City Palace en het Samai Man Singh 2 Museum. We hadden weer een lokale gids. Het was prachtig en op de binnenplaatsen zochten we de schaduw op. Het is heel heet. Naast dit Paleis ligt een zonne observatorium uit 1728-1734. Heel uniek en voor Frans helemaal een cadeautje. Wederom een uitgebreide uitleg.
‘s Avonds hadden we een diner met Indiaase dansshow. Met de bus er heen. Het was lekker en gezellig. Mieke vertelde op het laatst een paar droge moppen, de stemming zat er in.
Op de terugweg was ik verbaasd over de grote hoeveelheid mensen die aan de kant van de weg en op de middenberm (warm steen) lagen te slapen. Ook de koeien en geiten die rondscharrelden doet je mond open vallen. Bij het hotel zei reisleidster Yda dat er even verder een bruiloft was en misschien wel leuk om even te kijken en het is buiten. Wij met z’n allen erheen. Ik vroeg bij de entree of hier de bruiloft was. De anderen bleven op afstand maar de keurige heer stelde zich voor als de neef van de bruidegom en nam mij mee naar voren. Toen vroeg ik waar het bruidspaar was. Zij stonden stijfjes naast elkaar op een groot podium. “Kom mee”,zei hij maar ik durfde eerst niet zo want de gasten waren super mooi gekleed. Maar nee, hij nam me mee naar het podium. Ik feliciteerde het bruidspaar met alle lof over de kleding en sprak alle gelukwensen uit. Frans was me gevolgd en nam foto’s van dit optreden. De ouders en andere familie kwam er ook bij en schudde onze handen een hielden wat langer vast dan gebruikelijk en keken zo blij.
Ik had een soort Maxima gevoel, zo waren zo vereerd met buitenlands bezoek. Alleen de bruid keek niet erg blij maar op de foto's viel het wel mee. Toen kwam de rest van de groep ook de bühne op. We zongen luid en blij “lang zullen ze leven” enz. Oh, wat hadden we een lol. We moesten allemaal blijven eten en wat te drinken nemen. Wat een gastvrijheid. We hebben het natuurlijk niet gedaan en gingen melig naar het hotel. Wat een geweldig toetje van de dag.
De volgende dag vertelden we het aan Yda en zij zei ,dat er nog steeds uitgehuwelijkt wordt en dat buitenlands bezoek je een hoger aanzien geeft.