Kathmandu tot Patan

4-11-2014 Kathmandu
We hebben getwijfeld om met de volgende excursie mee te gaan. Ten eerste vanwege de zeer hoge prijs en ten tweede of we wel het gewenste doel zouden ervaren.
We hebben het toch gedaan net als de meesten van onze groep.” One’s in a live time”
Om 5:15 uur opstaan voor een vlucht, gedurende een uur, langs de Himalaya tot aan de Mount Everest. De garantie was dat iedereen een raamplaats had en dat er een goedweer advies werd afgegeven voor wij de lucht ingingen. Helaas het was bewolkt en gingen toch naar het vliegveld. We zouden om half zeven de lucht ingaan maar het duurde en duurde vanwege de goedweer cheque. Na anderhalve uur vertraging konden we vertrekken. Met een 20 persoons toestel vlogen we door de laaghangende bewolking en hadden toen een strakblauwe lucht. Het gebergte in zicht en op een folder konden we precies zien welke bergtoppen we voorbij vlogen, de stewardess gaf steeds aanwijzingen. De Himalaya heeft 40 bergtoppen boven de 7000 meter. We mochten om de beurt naar de cockpit. Toen ik aan de beurt was kwamen we net bij de Mont Everest (8850 m. hoog) aan.
Ik had het volle zicht. Toen keerden we en had de andere kant van het toestel het volle zicht op het massief. Geweldige ervaring.
Blij dat onze twijfels goede afloop hadden.
Na een overheerlijk ontbijt moesten de koffers weer de bus in op weg naar Patan
We gingen als eerst naar Bhaktapur wat onder Wereld erfgoed van Unesco valt. Het is één van de drie Koningssteden in Nepal. De gids vertelde over de stad met de Gouden tempels, de eeuwen oude Paleizen en Pagodes. Tijdens een vrije wandeling zien we de pottenbakkers. Bij een Mandela schilder atelier zagen we hoe ze bezig waren met prachtige stukken. Wat een fijn werk.
Met de groep bezochten we een klankschalen workshop. Een grote schaal met water stond in het midden. Door trilling begon het water op te spetteren. Iedereen mocht de trilling van de schalen voelen. Het was bijzonder maar of het nou een rustgevende, helende werking heeft, betwijfel ik.
Het volgende bezoek was aan Bonath. Hier staat een van de grootste Tibetaanse Boeddha Stupa’s van de wereld en is één van de belangrijkst religieuzen plaatsen van Nepal. De omgeving wordt ook wel Little Tibet genoemd. Veel Tibetaanse vluchtelingen hebben hier hun toevlucht gezocht of brengen hier een bezoek. Rondom wapperen de kleurige wensvlaggetjes en wordt aan de gebedswielen gedraaid. Wij hebben op een dakterras geluncht en hadden zicht over het geheel. Het weer is nog steeds geweldig.
We gaan verder met de bus naar Pashupathinath, een bedevaartsoord aan de heilige Bagnati rivier waar de Gouden Shivatempel staat. Dit is de belangrijkste en meest heilige Hindoe-Tempel en dé plek waar crematies plaatsvinden.
De rivier komt uit in de Ganges. Rondom de tempel lopen gebedsgenezers en Sadhu’s, met hun beschilderde gezichten en oranje kleding, rond.
We hebben vanaf een brug van heel dichtbij, een complete crematieceremonie bijgewoond. We konden goed zien wat er op de oevertrappen gebeurde.
Van een crematie die begon, van zo te zien een jonge man, zag je het afscheid nemen met het geven van water uit de rivier, het bewieroken en er een paar maal omheen lopen.
Van een andere crematie, die bijna afgelopen was, waren twee mannen bezig met rituelen, w.s. de oudste zoons. Ze worden begeleid door een “onaanraakbare”. Toen alles verbrand was werden de knieschijven eruit gehaald en in een doekje in de bodem van de rivier geplaatst.( Ik vermoed een verwijzing naar de groei van een lotusbloem). De resten hout worden in de rivier geschoven en ze spoelden de crematieplaats schoon met emmers heilig water uit de rivier. De twee zoons kleedden zich uit en wierpen hun kleding ook in de rivier, een reiniging. Ze kregen een witte lendendoek om. De directe nabestaanden dragen het eerste jaar witte kleding als teken van rouw.
De jongere man werd, op een baar met een oranje kleed over het lichaam, naar een andere plaats gebracht waar het hout klaar lag. Daar vond weer een heel ritueel plaats. De nabestaande, w.s. de vader werd ondersteund en liep er weer 3 keer omheen. De helper deed er meer hout en hooi op. Als laatst stak de vader het vuur aan wat langzaam begon aan te wakkeren .
De grote groep nabestaanden volgden het van iets grotere afstand. Wij stonden aan de overkant van de rivier. Het was een zeer waardige en indrukwekkende gebeurtenis om mee te maken.
Totaal niet eng. Het verschil met een crematie in India is, dat hier vrouwen bij mogen zijn en er mag ook gehuild worden.
Met Yda zijn we met een paar van de groep, naar een bejaardentehuis geweest wat dichtbij ligt.
Een soort Begijnenhof met een Stupa in het midden. Ze wonen met 2 personen op en kamertje met de deuropening naar het midden. Ze komen hier om te sterven en hebben vaak geen familie die hun kunnen begeleiden naar deze plaats als ze zijn overleden. Zij krijgen wel eten maar de verzorging wordt door vrijwilligers gedaan. Bijzonder om deze stokoude mensen te zien en hoe het hier gaat.
Het is inmiddels schemerig geworden. We rijden naar ons laatste hotel van deze reis. Een 5 sterren hotel in Patan.
Het is onze laatste avond samen en nu tijd om afscheid te nemen van Yda. Ik heb voor de inzameling van fooien gezorgd en gevraagd of men een leuk persoonlijk bedankwoordje wilde schrijven. Mieke was bereid te speech te houden, Frans was reserve. We hebben aan Yda een geweldige reisleidster gehad. Ze was deskundig, kordaat, had humor en deed veel extra dingen voor ons.